اوتیسم چیست؟ | بالینی امانی دات کام

اوتیسم (Autism) یا اختلال در خودماندگی نوعی از اختلال رشدی است که با رفتار های ارتباطی – اجتماعی و کلامی غیر طبیعی فرد مشخص می شود. نشانه ها و علائم این اختلال تا پیش از سه سالگی بروز می کند و علت اصلی آن هنوز مشخص نیست. به کسانی که این اختلال را دارند اوتیستیک یا در خودمانده گفته می شود. این اختلال در پسران نسبت به دختران بیشتر دیده شده است. وضعیت های اقتصادی ، اجتماعی ، سبک زندگی و سطح تحصیلات والدین نقشی در بروز این اختلال ندارد. این اختلال بر رشد طبیعی مغز در حیطه تعاملات اجتماعی و مهارت های ارتباطی تاثیر می گذارد.

کودکان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم ،در ارتباطات غیر کلامی ، تعاملات اجتماعی و فعالیت های مربوط به بازی مشکل دارند. این اختلال ، ارتباط با دیگران و دنیای خارج را برای آنها دشوار و سخت می کند. در بعضی موارد، از خود رفتار های پرخاشگرانه و خود آزارانه نیز دیده می شود. این گونه افراد، حرکات تکراری مختلفی از خود نشان می دهند مانند دست زدن – بریدن دست و یا پاسخ های غیر معمول به افراد، دلبستگی به اشیا یا مقاومت در مقابل تغییر نیز در افراد مبتلا به اوتیسم وجود دارد. ممکن است در حواس پنجگانه نیز حساسیت های غیر معمول از خود نشان دهند. هسته ی مرکزی اختلال اوتیسم، همان اختلال در ارتباط است. از هر 60 الی 70 تولد در دنیا یک نفر به اوتیسم مبتلا می شود. کارشناسان، زندگی ماشینی و عوامل ناشی از زندگی مدرن را در سیر صعودی ابتلا به این بیماری دخیل می دانند. نتیجه ی یک تحقیق نشان می دهند زنان دارای اضافه وزن زیاد و مبتلا به دیابت ، در صورتی که باردار شوند ، بیش از مادران سالم، احتمال تولد نوزاد اوتیستیک در آنها بالاتر خواهد بود.

روز جهانی اوتیسم روز دوم آوریل هر سال است که سازمان های جهانی ، افراد دارای اوتیسم را در سرتاسر جهان دور هم می آورد تا به اموری مانند تحقیق ، تشخیص، درمان و پذیرش عمومی افراد مبتلا به این اختلال رشد کمک کند.

تشخیص بیماری اوتیسم

وجود حداقل 6 مورد از مواردی که در بند های اول و دوم و سوم توصیف شده اند، لااقل دو ماده از بند اول و یک ماده از هر یک از بند های دوم و سوم الزامی است.

اختلال کیفی، در تعامل های اجتماعی با توجه به وجود دست کم 2 عنصر از عناصری که در ذیل می آیند:

اختلال بارز در به کار بردن رفتار های غیر کلامی متعدد ، مانند تماس چشمی، حالت چهره ، وضع بدنی و حرکت ها به منظور تنظیم تعامل های اجتماعی.
ناتوانی در ایجاد روابط با همسن های خود به تناسب سطح تحولات اجتماعی فردی.
ناتوانی در برقراری ارتباط خود انگیخته : تقسیم کردن شادی ها، رغبت ها یا موفقیت های خود با دیگران (برای مثال نشان ندادن، نیاوردن یا اشاره نکردن به اشیای مورد علاقه ی خود).
فقدان تقابل هیجانی یا اجتماعی

اختلال ارتباطی: بر اساس وجود دست کم یکی از عناصر زیر برجسته می شود:

تاخیر یا فقدان کامل تحول زبان گفتاری (بدون آنکه با کوشش برای جبران آن از طریق شیوه های دیگر مانند حرکت با حالت های چهره ، همراه باشد).
در افرادی که به قدر کافی از گفتار مناسب برخوردارند، اختلال بارز در آغاز یا حفظ جریان محاوره با دیگری.
استفاده قالبی و تکراری از زبان یا وجود زبان غیر معمولی.
فقدان بازی های تخیلی (وانمود سازی) متنوع و ارتجالی یا بازی های تقلیدی اجتماعی متناسب با سطح تحول.

محدود، تکراری یا قالبی بودن رفتار ها، رغبت ها و فعالیت ها با توجه به وجود دست کم یک مورد از عناصر زیر نشان داده می شود:

دل مشغولی متمرکز بر یک یا چند کانون رغبت یکنواخت و محدود که از نظر شدت یا جهت ، نابهنجار است.
چسبندگی ظاهر انعطاف پذیر به عادت ها
اطوار گری های حرکتی قالبی و تکراری (مانند به هم زدن یا پیچ دادن دست ها یا انگشتان ، یا حرکت های پیچیده تمامی بدن).
دل مشغولی دایم نسبت به برخی از اجزای اشیا.

تعریف های مختلف از اوتیسم

اوتیسم یک اختلال رشدی مغزی است که به وسیله آسیب در تقابلات (مداخلات) اجتماعی و ارتباط و همچنین رفتار های تکراری و ویژه تقسیم بندی می شود. این علایم همگی پیش از سه سالگی کودک بروز می کنند. اوتیسم بسیاری از بخش های مغز را تحت تاثیر قرار می دهد و اینکه چطور این اتفاق رخ می دهد، هنوز مشخص نشده است.

طیف اوتیسم شامل سندرم آسپرگر می شود که علایم و نشانه های خفیف تری دارند. اوتیسم مجهز به یک نشانه ی ژنتیکی بسیار قوی است که بسیار پیچیده است و به وسیله ی تقابل بین ژنی (گروهی از ژن ها) یا گاهی جهش ژنتیکی ایجاد می شود.

در مواردی بسیار نادر، اوتیسم به طور قوی، با آسیب های اولیه در دوره ی رشد مرتبط است که این عوامل شامل : فلزات سنگین موجود در جو، حشره کش ها و واکسینه دوران کودکی است که البته نظریه ی واکسنیانسوین به طور زیستی رد شده است و مدارک دالی بر تایید آن وجود ندارد.

شیوع اوتیسم شش در هزار است و در مردان چهار برابر بیش تر از زنان است. تعداد افراد مبتلا از سال 1980 تاکنون شدیداً رو به افزایش است و شیوع این بیماری می تواند به دلیل بهبود تشخیص و آیتم های بالینی باشد؛ این پرسش مطرح می شود که آیا شیوع نیز افزایش یافته است؟

پدر و مادر، معمولا به علایم موجود در دو سال ابتدایی زندگی فرزندشان توجه می کنند و مداخلات رفتاری می تواند به کودک کمک کند تا مهارت های ارتباطی ، اجتماعی و حمایت های فردی را کسب کند. البته عده اندکی از این کودکان به این سطح رشدی می رسند. آگاهی والدین در برخورد با اوتیسم رشد کرده است ، به گونه ایی که برخی در پی درمان ویژه ی اوتیسم هستند و برخی معتقدند که به این پدیده باید به چشم یک تفاوت و نه اختلال نگریست.